باید سعی کنم چیزی بنویسم.
ولی چه بنویسم؟
چه بنویسم که ارزش خواندن داشته باشد؟
دوست دارم نوشته ام طوری باشد که حال مخاطبم را تغییر دهد. دقایقی حالش را بهتر کند و حتی سوسوی امیدی در زندگی‌اش باشد.
باید به این فکر کنم که هر کس به چه چیزی می‌تواند امید داشته باشد.
امید هر کس با دیگری متفاوت است.
امید یک شخص به این است که فرزندی داشته باشد. امید کودکی به داشتن یک خوراکی و یا داشتن اسباب بازی مورد علاقه‌اش است.
شاید هم امید کسی به داشتن مبلغی پول برای ازدواج و حتی تهیه جهیزیه‌اش باشد.
شاید شخصی امید بسته که بالاخره از بیست جایی که برایشان رزومه فرستاده دعوت به کار بگیرد.
شخصی هم امیدش به کسانی است که برایش وساطت کنند بلکه تا هفته آینده عفو بگیرد و دیگر اعدامش نکنند.
چه قدر خواسته‌ها و نیازهایی که منجر به امید و انگیزه می‌شود زیاد و متفاوت است.
با این تفاسیر چه چیز می‌تواند یک امید واحد باشد که همگان به نحوی درکش کنند و همه متفق القول با آن به امید برسند.
شاید یک غذای گرم و لذیذ، شاید هم یک رخت خواب گرم و نرم، شاید دیدن سلامتی پدر و مادر و حتی رابطه صمیمی با فرزندان باعث امید باشد.
امیدوارم امیدهای زیادی در زندگی تان داشته باشید.
چون آدم به امید زنده است.