عادت دارم بعد از چند ماه یکبار و یا حتی یک هفته درمیان، روزمره گی هایی را که از سال ها قبل نوشتم را بازخوانی می کنم.

از خواندنشان، هم لذت می برم و هم خشمگین و گاهی هم غمگین می شوم .

از رسیدن به خواسته هام احساس شوق می کنم و اعتماد به نفسم بیشتر از پیش می شود . اما با خواندن آنچه نتوانستم به آن جامه عمل بپوشانم خیلی ناراحت و گاهی تا چند روز ذهنم درگیر چراهایی است که به آن هدف نرسیدم، می گذرد.

امروز مجدد داشتم نوشته هایم را هم می زدم، در بینشان مطالبی هنوز خام بود و نپخته ، باید فکری به حالشان بکنم، سر فرصت که نمی دانم کی خواهد آمد، همین سر فرصت از بزرگترین مشکلات امروزه من است، باید تمامی اندیشه هایم را که بر روی کاغذ پشت سر هم قطار کردم از صافی رد کنم و آنچه باقی می ماند را رویش تمرکز کنم .

تصور می کنم باقی مانده ها هدف هایی است که هر روز به خودم تاکید می کنم، اما نمی دانم اهمال کاری و یا شاید تنبلی، به آنها نمی پردازم .

چراهایی اکنون در ذهنم شناور هستند اما نمی توانم صیدشان کنم و در دستانم نگاهی به آنها بیاندازم تا چاره ای کنم برای رسیدن به هدف هایی که دوست دارم به آنها برسم .

در تمامی آنها یک چیز تکراری مشترک هست ، اهدافی که هر روز و هر ماه و هر سال داشته ام و حتی برای برخی از آنها قدم هایی برداشته ام اما کامل نبوده است اما نیمه کاره رها کرده ام . جالب است که هنوز هم چرایی رها کردن آنها را نمی دانم .

شاید هم اینها اهداف من نباشد. شاید در برخورد با دیگران این اهداف به من القا شده . آری حتمن همین است.

اهداف و خواسته هایی که به خاطر همزیستی با دیگران به آنها دچار شدم .

هر بار که در مسیر رسیدن به این اهداف قدم برداشتم بعد از چند روز از آن هدف گریخته ام . انگار نه انگار خودم را به کوچه علی چپ زده ام و به پشت سرم هم نگاهی نیانداختم.

همین است ..

چرایی نرسیدن به اهداف دیگران همین است .

این اهداف تکراری برای دیگران بوده است نه برای من . می دیدم با هر بار پرداختن به این هدف ها حالم سنگین است . حال خوشی را تجربه نکردم .

حال باید اهداف خودم را به نثر در آورم .

۱- نوشتن هر روزه

۲- خواندن کتاب

۳- گوش دادن به موسیقی

۴- تحلیل آنچه نوشتم و خواندم و گوش دادم

شاید برای فردا اهداف دیگری به من رجوع کنند .

حالا حال بهتری دارم .