امروز توی زمانی که داشتم رفتارم را کنکاش میکردم، دیدم به نظرم بیشترین علت پرخاشگری و نگرانی و حتی اضطراب من، عکس العمل سریع در برابر اتفاقات اطرافم هست ..

حالا اون اتفاق میتونه شنیدن یک صدای بلند باشه ، میتونه صدای گریه بچه هام باشه ، صدای دعواشون باشه ، باز کردن در یخچال و دویدنشون توی خونه باشه و یا …
حتی حین رانندگی با بوق هر راننده ای با پیچیدن هر خودرویی به جلوی ماشین، این عکس العمل های سریع را دارم ..
حالا از نحوه برگزاریش دیگه نمیگم 🙈

حالا قصدم از عنوان این موضوع اینه که ..

بعد از فکر کردن به اعمال و رفتارم، به این نتیجه رسیدم که ،شاید این راهبرد جدیدم ، راهکار خوبی برای کنترل رفتارم و کم کردن اضطراب و استرس و نگرانی هام باشه ..

این که ..

سعی کنم سریع عکس العمل نشون ندم .. سعی کنم صبر کنم ..

به خودم و افرادی که در کنارم هستند فرصت بدم تا شاید بخوان برای کارشون توجیهی داشته باشن ..

شاید حتی خودم تونستم دلیلی برای کارشون ، صداشون و هر چیز دیگه ای ، پیدا کنم ..

چه لزومی داره نسبت به هر چیزی عکس العمل و یا یک رفتاری داشته باشم .

میخوام سعی کنم نسبت به یکسری چیز ها اصلا عکس العمل نشون ندم و بهشون فکر هم نکنم، انگار نه انگار که اتفاق افتاده .

از این به بعد یک فیلتر چشمی و شنوایی خواهم داشت که همه چیزها را نبینم و نشنوم ..
سعی کنم چیزهایی که باعث شوق و انگیزه و آرامشم میشه را ببینم و بشنوم ..

امیدوارم این فرصت خوبی برای کسب آرامش و صبور تر شدن و حتی مهربونتر شدنم با آدم های اطرافم بشه .

من دوست دارم یک آدم صبور و آرام و مهربون باشم.

البته زمانه و زندگی روزمره شاید ما را داره به سمت بیقراری، استرس ، نگرانی و اضطراب سوق میده، اما من دارم متوجه مریضی و بیماری روح و روانم میشم،

پس بی شک باید مانند یک بیماری براش دنبال درمان و بهبودی باشم و حالا احساس میکنم میتوانم با این کار قدری بیشتر آرامش را بتونم به خودم هدیه کنم ..

به امید آرامش و زندگی بی استرس برای همه
آرامشی فقط و فقط خودمون میتونیم برای خودمون مهیاش کنیم ..

من دارم سعی میکنم بیشتر فاعل اتفاقات زندگیم باشم ..
بیشتر بتونم کنترل زندگیم را در دست بگیرم و افسار زندگیم را با دست خودم کنترل کنم، نه اینکه زندگی، من را کنترل کنه .